Φλωρεντία

Παρόμοιο με το φημισμένο Πασέτο του Βατικανού, η Στοά Βαζάρι αποτελούσε ένα υποδειγματικό μυστικό πέρασμα. Είχε μήκος σχεδόν ενός ολόκληρου χιλιομέτρου και εκτεινόταν από την ανατολική γωνία των Κήπων Μπόμπολι μέχρι την καρδιά του παλιού ανακτόρου, περνώντας από το Πόντε Βέκιο και στην πορεία μέσα από την Πινακοθήκη Ουφίτσι. (…) Ο Λάνγκντον είχε περάσει μέσα από εκείνο το πέρασμα λίγα χρόνια νωρίτερα, στο πλαίσιο μιας χαλαρής προσωπικής ξενάγησης. (…) Αυτό το πρωί, όμως, ο Λάνγκντον και η Σιένα περνούσαν από το διάδρομο τρέχοντας, καθώς επιχειρούσαν να απομακρυνθούν όσο το δυνατόν περισσότερο από τους διώκτες τους στην άλλη άκρη.

Τον προηγούμενο Αύγουστο είχα διαβάσει με «λαιμαργία» το καινούριο μυθιστόρημα του Dan Brown Inferno που, ως επί τω πλείστον, διαδραματίζεται στη Φλωρεντία. Και να, έξι μήνες αργότερα, είμαι εδώ με καλή παρέα και καταστρώνουμε τα περιηγητικά μας σχέδια. Δυστυχώς στάθηκε αδύνατο να περπατήσουμε την περίφημη Στοά Βαζάρι καθώς η επιτυχής διαφημιστική καμπάνια Inferno Tour έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια εξεύρεσης κενών θέσεων.

Είναι Χριστούγεννα και η πόλη φορά το καλό της φόρεμα, λαμπερή και αριστοκρατική. Οι βιτρίνες των γνωστών οίκων μόδας, με περισσή φινέτσα και φαντασία, σε μεταφέρουν μια στο νοσταλγικό παρελθόν, σε χιονισμένες πολιτείες και δρόμους αυλακωμένους από τις άμαξες, και άλλοτε στο φουτουριστικό μέλλον όπου το γυαλί, στο άγγιγμα των χεριών, μετατρέπεται σε διαδραστική επιφάνεια. Xρησιμοποιώντας το γουστόζικο ξενοδοχείο μας δίπλα από το Duomo ως προπύργιο, εξορμούμε καθημερινά στους πλακόστρωτους δρόμους με γάντια, σκουφάκια και μπουφάν για να τικάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα στις προσωπικές μας λίστες με τα must see. Τα πιο πολλά ένιωθα ότι τα είχα ξαναδεί (τουλάχιστον με τα μάτια της ψυχής), ο Σ. και η Σ. τα είχαν πραγματικά δει ξανά τέτοιο καιρό πέρσι, όταν επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τη Φλωρεντία και μας είχαν εισηγηθεί το συγκεκριμένο ταξίδι.

Πίνουμε καφέ στο Uffizi Gallery μετά από ένα τρίωρο συρμό από επιφωνήματα όπως «Ααα» και «Ουάου», προτροπές όπως «Κοίτα εδώ» και ερωτήματα σαν «Αυτό το είδες;». Η πινακοθήκη είναι ένα πραγματικό εικονοστάσι αναγεννησιακής ζωγραφικής δημιουργίας που σε αφήνει έκθαμβο προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανακαλέσεις στη μνήμη σου τις σκόρπιες πληροφορίες που σίγουρα υπάρχουν για τον κάθε ξεχωριστό πίνακα. Πως προσπέρασα τη δεύτερη Μέδουσα του Caravaggio χωρίς να την προσέξω, ακόμη δεν το έχω χωνέψει. Η θέα από την καφετέρια είναι επίσης εξαίσια και οι κάμερες των smartphones παίρνουν φωτιά. Ακριβώς στα δεξιά ορθώνεται ο πύργος του Palazzo Vecchio, του παλιού διοικητικού κέντρου των Μεδίκων που σήμερα χρησιμοποιείται ως δημαρχείο. Μαζί με την πινακοθήκη, πλαισιώνουν την Piazza della Signoria, την πλατεία με τ’ αγάλματα και τα μικρά καφέ. Ευθεία μπροστά, ο επιβλητικός θόλος του καθεδρικού -δεν είχα φανταστεί πως την επόμενη μέρα θα χαιρετούσα τα πλήθη από την κορυφή του. Και κάτω απλώνεται η πόλη, πολύχρωμα γιορτινά λαμπάκια σε βάση φεγγαρόφωτου.

Χορτασμένοι πλέον από την πολυήμερη ιστορική αναδρομή στους αιώνες (κυρίως 15ο – 17ο) στην ευρύτερη περιοχή της Τοσκάνης, και έχοντας διαθέσιμη την selfie με τη νεκρική μάσκα του Δάντη αποθηκευμένη στο κινητό, αποφασίσαμε να ενδώσουμε στην εορταστική ατμόσφαιρα και να αφεθούμε στους χριστουγεννιάτικους συναισθηματισμούς. Είμαστε δύο ομάδες, καθεμιά αποτελείται από δύο άτομα και έχουμε στη διάθεσή μας μόνο δυο ώρες. Σκοπός, να βρούμε το καταλληλότερο δώρο σε περιορισμένο budget. Το βράδυ διοργανώναμε, το αποκλειστικά δικό μας, boxing party. Ευτυχώς, οι επίπονες βόλτες των προηγούμενων ημερών είχαν να προσφέρουν κάτι για την περίσταση και οι (εντελώς τυχαίες) δηλώσεις προς αλλήλους του τύπου «Αυτό θα άρεσε στον/στην Σ.» δεν πήγαν χαμένες. Το μόνο που απέμενε ήταν να ξετρυπώσουμε και πάλι τα καταστήματα μέσα στα οποία αυτές ειπώθηκαν. Τελικά τα καταφέραμε. Το επόμενο βράδυ, οφείλω να το πω, σ’ ένα από τα καλά εστιατόρια δοκίμασα το ωραιότερο στέικ της ζωής μου, αν και το είχε παραγγείλει άλλος.

Ψάχνοντας έναν όμορφο προορισμό για τα φετινά Χριστούγεννα, η συζήτηση προχωρά σε κύκλους, καταλήγοντας πάντα στο ίδιο σημείο αναφοράς: «Κάπου όπως τη Φλωρεντία…». Παρίσι, Βενετία έχω πάει, η Ρώμη δε με εμπνέει τέτοια εποχή και που να τρέχουμε χριστουγεννιάτικα στην Ουάσινγκτον. Αγαπητέ κύριε Brown, στο επόμενο βιβλίο σου γράψε σε παρακαλώ για μια τέτοια πόλη. Μια και δε μου έκανες τη χάρη να ποστάρεις τη φωτογραφία μου από το Museo dell’Opera del Duomo, μαζί με ΟΛΑ σου τα βιβλία, κάνε μου τουλάχιστον αυτή! Έτσι θα ‘ναι πιο εύκολο να αποφασίσω.